Voorspellen van de toekomst
De toekomst is altijd maar één gedachte ver weg
Ik zat ooit in de bioscoop, op het puntje van mijn stoel tijdens een thriller. Op een gegeven moment keek ik door mijn vingers naar het scherm, alsof dat de spanning kon verzachten. En toch wilde ik weten wat er zou gebeuren, maar niet té goed. Herkenbaar?
Zo gaan we vaak ook om met onze toekomst. We willen ‘m kennen. We willen ons voorbereiden. En tegelijkertijd willen we het liefst niet weten wat er mis kan gaan. Dus voorspellen we. Piekeren we. Hopen we. Fantaseren we.
Maar wat als ik je vertel dat elke voorspelling die je maakt, gebouwd is op drijfzand?
Misvatting: Voorspellingen zijn gedachten, geen feiten
Als we aan de toekomst denken, gebruiken we meestal deze formule:
Verleden + heden = waarschijnlijke toekomst.
We nemen ervaringen, herinneringen, overtuigingen en combineren die met onze huidige omstandigheden. Zo bouwen we een scenario. En of dat scenario nou rooskleurig of rampzalig is, het is hoe dan ook een illusie. Waarom? Omdat het gebaseerd is op gedachten. En het enige dat we zeker weten over gedachten, is dat ze veranderen.
De echte toekomst ontstaat niet uit onze berekeningen. Ze ontstaat uit het moment, uit de gedachte die op dát moment in ons opkomt. En dat is precies wat hem zo onvoorspelbaar maakt. Maar ook: zo hoopvol.
Zorgen maken helpt niet (echt niet)
We denken vaak dat piekeren ons voorbereidt. Dat het ons beschermt. Maar in werkelijkheid zet het ons vast. Het verlamt, in plaats van dat het ons in beweging brengt. Zorgen maken lijkt soms rationeel, maar het is gewoon een mentale thriller die we zelf regisseren. Zonder script, zonder garantie op een goede afloop.
Wanneer je eenmaal ziet dat je zorgen niets zeggen over wat er werkelijk gaat gebeuren, maar alles over je huidige gemoedstoestand, wordt het ineens een stuk makkelijker om ze los te laten.
Je weet het pas als je er bent
En dan komt het mooiste inzicht: je hoeft de toekomst niet te kennen om ermee om te gaan. Je hoeft niet eens voorbereid te zijn. Want je weet het pas, op het moment dat je het weet. Niet eerder.
Die spontane gedachte, die ingeving, dat idee….die komen altijd precies op tijd. Nooit te vroeg, zelden te laat. Hoe meer ik daarop durf te vertrouwen, hoe minder ik hoef te voorspellen. En hoe meer ruimte ik ervaar.
Luister hier de podcast: