Blog
Elke week deel ik mijn podcast en blog in mijn nieuwsbrief. Wil je mijn nieuwsbrief ontvangen, vul dan onderstaand formulier in. Liever direct in gesprek? Dat kan via de knop kennismaken.
Elke week deel ik mijn podcast en blog in mijn nieuwsbrief. Wil je mijn nieuwsbrief ontvangen, vul dan onderstaand formulier in. Liever direct in gesprek? Dat kan via de knop kennismaken.
Wie vóór hoe: waarom de juiste "wie" je leven eenvoudiger maakt
Toen ik klein was, leek de wereld een groot avontuur. Alles was nieuw: licht, geluiden, geuren, de textuur van zand onder mijn handen. Ik kroop, rende en viel, soms huilde ik en even later lachte ik weer. Het leven was één grote speelplaats.
Ik stond laatst in de tuin met een tuinslang in mijn hand. Het water stroomde, maar ineens viel het stil. Bleek dat ik zelf met mijn voet op de slang stond. Een simpel, bijna knullig moment, maar het zette me aan het denken: zo werkt het ook met onze prestaties.
Laatst moest ik denken aan die oude computers die we vroeger hadden. Logge apparaten met nauwelijks geheugen. Een paar megabytes, dat was het. Inmiddels stoppen we moeiteloos terrabytes aan data in een laptop, en toch, zonder internet voelen zelfs de nieuwste computers ineens ouderwets aan. Want wat is opslag waard zonder verbinding?
Er is een verhaal van de filosoof Ludwig Wittgenstein dat ik vaak terughaal. Een man zit vast in een kamer. De deur is niet op slot en opent naar binnen, maar hij blijft duwen. Hij komt pas vrij als hij op het idee komt om te trekken. Zo simpel. En toch zo krachtig.
Het beeld van een trapezeartiest bleef nog lang hangen in mijn hoofd. Niet vanwege het spektakel of de durf, maar om wat eronder ligt: vertrouwen. Vertrouwen dat als je loslaat, er iets is dat je opvangt. Dat de volgende trapeze vanzelf komt. Maar veel mensen, inclusief ikzelf op momenten, hangen krampachtig aan hun eigen denkbeeldige trapeze. Bang om te vallen. Bang om het ‘verkeerde’ te doen. Want dat is wat we geleerd hebben: als je leven niet loopt zoals je wilt, dan moet je iets veranderen. Iets doen. Een ander eetpatroon, meer discipline, harder werken, assertiever zijn. Dus gaan we op zoek naar tips, stappenplannen, coaches en experts. “Vertel me gewoon wat ik moet doen, dan doe ik het!” riep ooit iemand tijdens een kennismakingsgesprek. Maar wat als het probleem wat je denkt te hebben niet zit in wat je doet, maar in waar je in essentie vandaan komt?
Soms gebeurt er iets in je leven wat je volledig uit het veld slaat. Een verlies, een schrikmoment, een diepe teleurstelling. En voor je het weet, hangt er een label aan: trauma. Dat woord klinkt zwaar. Onherroepelijk. Alsof er iets kapot is in jou dat gerepareerd moet worden. Maar wat als we trauma op een andere manier mogen bekijken?
Soms raakt een eenvoudige vraag je dieper dan duizend woorden ooit zouden kunnen. Laatst las ik over een Senegalese begroeting die precies dat deed. In het Wolof, een van de hoofdtalen van Senegal, vragen mensen niet: “Hoe gaat het?” maar: “Ben je daar?” En het antwoord is even eenvoudig als prachtig: “Ik ben hier.”
Ik las ooit het verhaal van een ondernemer die midden in een vijandig overnamebod zat. De stress gierde door zijn lijf. Hij vroeg iedereen, zijn advocaat, zijn collega’s, zelfs zijn psycholoog om bevestiging. “Komt dit goed?” En iedereen zei ja. Maar het hielp niet.
Stel je voor dat je in een kamer zit. Zacht tapijt, fijne kussens, een televisie die altijd aanstaat. Eerst voelt het veilig, behaaglijk. Maar na verloop van tijd merk je iets geks: de kamer wordt kleiner. De lucht wat benauwder. En ineens vraag je je af: is dit het dan?